Verschrikkelijk nieuws uit ons woonzorgcentrum Zoniën

Verschrikkelijk nieuws uit ons woonzorgcentrum Zoniën

Sinds de lockdown van 12 maart zijn het inderdaad heftige tijden in de Vlaamse woonzorgcentra. In ons woonzorgcentrum Zoniën is er echter veel meer aan de hand. Op zaterdag 18 april, meer dan een maand na de start van de lockdown, sloeg een krantenartikel van De Standaard in als een bom. Ons eigen Zoniën werd samen met twee andere Vlaamse woonzorgcentra vermeld als catastrofaal door Dokter Janssens van Artsen Zonder Grenzen, die gevraagd was bij te springen in deze sanitaire crisis.

Dokter Bart Janssens was helder: “We waren gechoqueerd door de toestanden die we aantroffen en wij zijn wat gewoon” en hij ging verder, “In Brussel hebben we één of twee WZC’s gezien waar de situatie heel erg was, maar Vlaanderen moet niet onderdoen: Humbeek, Beringen, Tervuren: toen wij daar aankwamen was er heel veel werk aan de winkel”

Verplegers en verzorgers deden nochtans hun uiterste best. Het gemeentebestuur en schepen Lut Kint voelden de bui hangen. Al snel kwamen zij met een bericht dat het volgens dokter Janssens toch allemaal niet zo erg was en al helemaal niet zo bedoeld als vermeld in de krant.

OPEN Tervuren nam contact met de journalisten. Zij herbevestigden dat dokter Janssens van AZG zich wel degelijk in die alarmerende termen over Tervuren uitsprak, zoals opgenomen in het artikel.

Vanuit OPEN Tervuren waren we zeer verontrust over de gang van zaken in Zoniën. Het aantal overlijdens van rusthuisbewoners die met Covid-19 besmet waren, ging immers pijlsnel omhoog. Eind mei staat de teller op 30 overlijdens sinds 12 maart waarvan 25 met Covid-19 besmetting. Het dodencijfer in WZC Zoniën is angstwekkend. De rusthuizen van de OCMW’s van Overijse en Hoeilaart kenden geen besmettingen of overlijdens. In WZC Ter Meeren in Huldenberg werden alle bewoners getest en waren er geen COVID besmettingen. In Bertem waren er slechts 5 besmettingen op 210 bewoners en geen overlijdens.

Zelf op onderzoek

Terwijl wij herhaaldelijk aandrongen op vrijgave van het oorspronkelijk rapport van AZG, het gemeentebestuur bleef hiermee talmen, namen we via onze cel sociaal beleid contact met familieleden van verschillende overleden bewoners, maar ook met personeelsleden. Zij wensten anoniem te getuigen uit angst voor represailles of zelfs ontslag. De verkregen informatie, uiteraard steeds afgetoetst bij verschillende bronnen, was echt ontluisterend.

In de eerste fase van de lockdown, van 12 maart tot 5 april, werden bewoners met symptomen niet getest. Zij werden enkel in hun eigen kamer in quarantaine gezet gedurende twee weken. Dementerende bewoners liepen gewoon rond. Het personeel werkte die hele periode zonder bescherming , behalve bij de bewoners in quarantaine. Ze kregen een maskertje (1 per dienstshift) en of je nu met 2 of 3 personeelsleden werkte, er was slechts 1 masker voorzien.

Hoge werkdruk, amper communicatie

Op 6 april moesten alle personeelsleden plots een masker dragen, omdat er toen allicht een Covid + test geweest was. Ondertussen liepen alle andere bewoners nog steeds vrij rond in het rusthuis, mochten ze samen aan tafel zitten om te eten. Pas vanaf 8 april verbleef iedere bewoner verplicht in de kamer. Nog veel frappanter, tijdens deze ganse periode waren er nog steeds nieuwe opnames zonder enige voorafgaandelijke testing. Alsof er niets aan de hand was…

Buiten twee mailtjes half maart bracht men het personeel nooit op de hoogte van de evolutie of van een stappenplan, noch door de directie noch door de politiek verantwoordelijken.

De werkdruk bij het personeel steeg heel fel. Een avondshift met 2 personeelsleden waarbij ze maaltijden moest bedelen op de kamers en steeds weer beschermkledij moesten aantrekken om in de quarantaine kamers te gaan voor de andere zorgtaken, kruipt niet in de koude kleren. Verpleegkundigen moesten ‘s avonds door de beperkte personeelsbezetting van de ene dienst naar de andere (en terug) hollen.

Amper of geen materiaal

Bovendien werden personeelsleden verplicht om katoenen schorten te gebruiken die na 1 wasbeurt gekrompen waren. De voorraad wegwerpschorten was veel te klein en vrij snel uitgeput. Er waren initieel ook amper “spatmaskers”. Het verplegend en zorgend personeel was samen met de bewoners het slachtoffer van een gebrek aan professionele en vooruitziende leiding, zowel bij de directie als bij de politieke verantwoordelijken. Voor de bescherming van de bewoners werd er veel te lang gewacht met het nemen van maatregelen om besmette personen af te zonderen van de andere bewoners.

Pas na de heisa in De Standaard op 18 april en na alle vragen tot opheldering door OPEN Tervuren werd in allerijl beroep gedaan op de gemeentelijke technische dienst om een aantal structurele veiligheidsmaatregelen in het gebouw van Zoniën uit te voeren.

Maar het argeloos amateuristisch beleid is daarmee nog niet ten einde. We vernemen via een familielid dat een bewoner die naar het ziekenhuis gebracht werd en negatief getest werd, bij terugkeer in het rusthuis toch in de afdeling met besmette personen in quarantaine geplaatst werd! Dergelijke toestanden zijn werkelijk hemeltergend en schuldig verzuim. We stellen ons de vraag of dit niet strafrechtelijk vervolgbaar is?

Familie 2x slachtoffer

Als de familie dan definitief afscheid moest nemen van hun dierbare, was voor sommigen de hartpijn nog erger toen bleek dat meerdere overleden rusthuisbewoners bestolen waren. Kostbare bezittingen van de overleden bewoners waren verdwenen.. Ook hier draagt de leiding een verpletterende verantwoordelijkheid. Wanneer men weet dat de naaste familieleden niet bij hun stervende of overleden rustoordbewoner mogen komen, diende men tijdig de nodige preventiemaatregelen te treffen om dit te voorkomen.

Beleid faalt!

OPEN Tervuren kan niet anders dan te concluderen dat het beleid compleet faalde. Covid-19 kon het woonzorgcentrum binnen via personeel dat niet tijdig voldoende beschermingsmateriaal had, via nieuwe opnames die men had moeten weigeren zolang deze mogelijk nieuwe bewoners niet voor opname getest waren, via post-hospitalisatie waarbij men gezonde niet besmette bewoners bij hun terugkeer in de afdeling met besmette bewoners zette.

De conclusie mag dan ook zijn: door dit incompetent beleid van directie en politiek stond de deur van het woonzorgcentrum Zoniën wagenwijd open voor corona, letterlijk en figuurlijk.

Grondig onderzoek is nodig!

OPEN Tervuren eist dan ook een grondig en diepgaand onderzoek naar de verantwoordelijkheden, via een externe en onafhankelijke onderzoeksinstantie, waarbij het personeel onder bescherming over alle disfuncties moet kunnen getuigen bij een externe vertrouwenspersoon.

Wilt u reageren? Of heeft u vragen? Aarzel niet om ons te contacteren via info@OPENTervuren.be